შენი სულ ერთი გაღიმებაც გულს ამიფეთქებს.
იმედი მაქვს, რომ ღმერთი ერთ დღეს კვლავ გამითენებს,
რომ ვიყო ღირსი შენი სულის ამბოხის გრძნებით,
რომ ისევ ვეხო მაგ თვალ-წარბ-წამწამს ამაყად, გზნებით.

შენა ხარ გრძნობის დასაყრდენი, მძლავრი კედელი.
და მიკვირს ყველა ნატვრის ახდენა როგორ შეძელი?
უსრულებელი არაფერი არ დამრჩენია,
ეს სიყვარული კაცობრიობის გადამრჩენია.

მაგრამ ფანტაზია დაილია,
მაგრამ ეს ნატვრები გამოთავდა.
ერთ დღეს ყველაფერი აირია,
შენსკენ სავალი გზაც არ მოსჩანდა.

ნუთუ გაფერმკთალდა რაც კი ჩემში იყო?
ნუთუ გრძნობა უკვე გადაგვარდა?
ვცდილობდი არ მეფიქრა, მაგრამ ვერაფერი.
გრძნობები უფსკრულში გადაქანდა.

როცა დამიძახებ ნუთუ ვერ გავიგებ?
ნუთუ ჩემს ცხოვრებას ფერხთით ვერ დაგიფენ?
როცა გეტკინება ნუთუ ვერ მოგირჩენ?
სიყვარულით დაჭრილს ისევ ვერ მოგგვრი ფრთებს?

როცა დაინატრებ შენთან არ ვიქნები.
როგორ ეშველება შენს გულს ნაიარევს?
ვინღა გისალბუნებს როცა დაგჭირდები?
გახსნილ ჭრილობებს შენ ვინღა დაგიამებს?

და თუ შევძელი და შევძარ ფანტაზია.
და თუ შევძელი და ნატვრად შენ მოგიხმე.
თუ მე წამების გზა გამიპარტახია,
და ყოველი ცრემლი შენ ერთს თუ მოგიძღვენ.

მაშინ მოდი სიზმრად გულზე დამეფინე,
მაშინ მოდი ცხადად გრძნობა გაამთელე.
გამითბე კვლავ სხეული, სადაც გამეყინე.
ისევ გაგიჟებით, გრძნობით გამახელე!