კენტად დარჩენილი დუმან სახლები.
მე თქვენ გელოდით, ზიზღით და როდინით,
ათასი წვრილმანით , ათასი თანმხლებით…
ქუჩის სიმრგვალეს ენარცხება წვიმის წვეთები.
ქარმა დაიმორცხვა, ცეცხლი შთანთქა მზისფერმა ალმა…
როგორ იწვოდით, როგორ ღელავდით, ხელის შეხებით!
იცით?!კახპობა დაგაბრალათ მეზობლის ქალმა…
რუხ ზეცას ღიმილის კვალი ემჩნევა.
კვლავაც ქარია,არ მიხარია.ა
ვიცი, სიცივე ისევ მეწვევა
და ცაც შეშლილთა სამძიმარია…
დეკემბრის თქეში, ლიმნის სურნელს გადასდებია.
წვიმა ბოლო დღეს რად დაემთხვა სულის ძახილებს?!
თქვენც იქ იყავით, თქვენ ეს გესმოდათ, გასაგებია…
ისევ გამყიდეს, ისევ მომკლეს, მიუკადრისეს.
ძრავის ღმუილი უკან ტოვებს მუნჯ ლამპიონებს.
მე თქვენ გიცანით, მაშინ სხვისი მეჭირა ხელი…
სხვას უღიმოდით ატყუებდით ცრემლის რიონებს
ეფიცებოდით, რომ ის არ ხართ, რომ თქვენ ხართ ელი…
ბოლო დღეს ვაცილებ წვიმაში ლოდინით,
კენტად დარჩენილი დუმან სახლები…
მე აღარ გელით. გელოდით, როდინით…
ათასი წვრილმანით , ათასი თანმხლებით…