ისევ უნდობ ლანდებს შევალიე წლები,
ვიცი, უნდა მწამდეს, მაგრამ ვეღარ ვთვრები,
ახლა აღარც გგლოვობ, აღარც მიცემს გული,
ვეღარაფერს ვიგრძნობ მე სულ დადაგული.
ოცნებებში გხვევდი, შენს ნაკლებს ვფარავდი
სიყვარული ჩემში ყოფილა მარადი.
გულში ვიჭრებოდი, ისე აღარ ვიწვი.
დასახმარებლად მე ხელს არასდროს ვიწვდი.
უთქმელობამ ნუთუ კვლავ დაადნო სული?
ნეტავ რატომ ხდება? სულ ვმოქმედებ გულით.
შენგან ველი პასუხს, შენ ხელისგან კრული,
რატომა ხარ ჩემთვის კარგი, სხვისთვის _ ცუდი?
უთქმელობამ თმებში გამიჩინა თეთრი,
მაშინ რად არ იყავ ჩემთან?
მაშინ ვის უძღვნიდი სითბოს?
როს გნატრობდი გვერდით.
უთქმელობამ გამწირა, ვეკედლები ოცნებებს,
რაღად მინდა სიცოცხლე? დაე, ახლავ მოვკვდე მე.
და ერთ დღესაც:
მიატოვე ყველა, ახლა პასუხს ელი.
ახლა შენ გჭირდება განათება ბნელის.
ახლა შენშიც არის უნუგეშო სევდა.
ახლა ჩემ მაგივრად დატანჯული შენ ხარ.
ჭაღარა მაქვს თმებში, დაღალული სახე.
რაც მინდოდა ვერ ვთქვი, გუშინ სიზმრად გნახე.
ჩემ თვალწინ შენ ცრემლს ღვრი, დაივიწყე ღირსება,
ერთ დროს ღიმილიანი თვალნი ცრემლით ივსება.
სინანულით ტკივილი ყელში ისე წაგიჭერს
სიბნელეში ეშვები, ვეღარავინ დაგიჭერს.
დავწვი ყველა მიზანი, დავწვი ყველა ოცნება.
ჩემში მარადიული გრძნობა ვხვდები მოცვთება.
უცებ მომეახლე და მეალერსე ავადმყოფს.
ფიქრობ:”უკანასკნელად იმ სიყვარულს გამანდობს.”
კვლავ უთქმელად გშორდები, კვლავ გრძნობის ვარ მტვირთველი.
დავინახე მესაფლავე ჩემ სახელის მტვიფრელი.